Lato zobowiązuje nas do przedstawiania „atrakcji” z naszego terenu. Zaczynamy od tych najbliższych - Lubziny. Należy do najstarszych odnotowanych wsi w tej części Polski, a pierwsza wzmianka o jej istnieniu pochodzi z roku 1185. Jedna ze starych zachowanych legend mówi, że w lasach na Przymiarkach (górzysty przysiółek wsi) żył pustelnik, który dał początek tej parafii. Do dziś, tam gdzie przebywał ów pustelnik jest źródło wody „pustelnik”, z którego woda ma właściwości lecznicze. Ciekawostką jest, że Jan Długosz wymienia parafie w Lubzinie z kościołem drewnianym fundacji opactwa Cystersów z Koprzywnicy, do której należało wówczas 10 okolicznych wsi.
Obecny kościół parafialny to już czwarta świątynia w dziejach parafii. Poprzednie były drewniane. W 1891 r w parku otaczającym dwór ówczesnych właścicieli Lubziny wybudowali kaplicę Matki Bożej Różańcowej. Na jej miejscu postanowiono na początku XX wieku wybudować nowy okazały kościół, konsekrowany w dniu 31.08.1907 roku przez Bpa Leona Wałęgę z Tarnowa. Wzniesiony został na planie krzyża, jednonawowy z wieżą w stylu neogotyckim. Wystrój wnętrza oraz witraże, także neogotyckie. Nad głównym wejściem do świątyni zwraca uwagę mozaika Dobrego Pasterza. W kościele znajduje się 5 ołtarzy – najstarszy barokowy z XVII wieku, pochodzący z wyposażenia poprzedniej świątyni.
Kolejne trzy neogotyckie ołtarze ku czci Matki Bożej, św. Andrzeja, Jezusa Miłosiernego powstały w 1910 i 1911 r. wykonał Stanisław Brudny. Główny ołtarz powstał w 1905 r. Został wykonany przez znanego rzeźbiarza Wojciecha Samka. W centralnym miejscu tuż nad tabernakulum, w niszy niebieskiego koloru postawiono duża figurę serca Bożego.
Oprócz wspaniałych ołtarzy uwagę przyciągają neogotyckie konfesjonały, ambona z 1905 roku, obraz św. Teresy, pochodzący z końca XIX w., rokokowa chrzcielnica, późnobarokowa rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego. Cztery wiszące kryształowe świeczniki XV w., pochodzą także z wcześniejszych świątyni. W kościele umieszczonych jest 6 tablic epitafijnych m.in - księdza Maksymiliana Stanisławskiego, proboszcza parafii w Lubzinie, oficera z czasów powstania listopadowego (zm. 1881). Na plebani zachowały się księgi metrykalne od 1756 r.
Plac kościoła łączy się ze starym parkiem, otaczającym „pałac” wzniesiony w 1899 r. dla Skrzeczyńskich. W latach międzywojennych należał do Franciszka Skaułby. Po wojnie pałac i „majątek ziemski” został upaństwiowiony i przez 30 lat znajdował się w zarządzie WSK Rzeszów. Obecnie w „pałacu” od 1958 znajduje się Dom Pomocy Społecznej (dla dziewcząt i kobiet upośledzonych umysłowo). Pałac jest to budowla neogotycka, z cegły, dekorowana podobnie jak kościół kamiennymi pasami. Pałac otoczony jest XIX-wiecznym parkiem, gdzie zachował się układ alei i stare okazy rzadkich gatunków drzew, sosen kanadyjskich i magnolii. Ciekawostką jest najgrubszy w Polsce okaz tulipanowca, o obwodzie ok. 5,6 m. W pobliżu cmentarz parafialny, na którym kilkanaście starych ciekawych kamiennych nagrobków z końca XVIII i początku XIX wieku.
W pobliżu wsi, na leśnej polanie pomnik, który upamiętnia rozstrzelanie 100 więźniów, przywiezionych z Rzeszowa 27 czerwca 1940 r. Ofiary pochowano w dwóch sąsiednich zbiorowych mogiłach ,w 1958 r. ekshumowano. Kości ofiar złożono we wspólnej mogile na cmentarzu wojskowym w Dębicy. Obecnie na miejscu zbrodni, czyli na tzw. Budowlankach, znajduje się żelazny krzyż i pamiątkową tabliczką. Obok wzniesiono betonowy obelisk, na szczycie którego umieszczono głaz. Co roku w rocznicę tej niemieckiej zbrodni z 27.06.1940 r., która była realizacją tzw. Akcji AB, czyli wyniszczenia elit polskiego społeczeństwa, odbywają się modlitwy i inne patriotyczne uroczystości.
W części wioski zwanej Sępnica znajduje się stary dwór wzniesiony w pierwszej połowie XIX w. dla Macieja Garbaczyńskiego, dzierżawcy Sepnicy. W drugiej połowie XIX w. przeszedł na własność rodziny Raczyńskich Od północy przed dworem pozostały ślady ziemnych umocnień oraz skromnego parku. Grabowa altana, otaczająca rosnący pośrodku kasztanowiec, powstała zapewne ok. połowy XIX wieku.
A stąd to już tylko dwa kilometry do Zawady, w której zobaczycie jedno =z najbardziej znanych sanktuariów maryjnych. Wzgórza okalające tą piękną świątynie pokryte są lasami, przez które prowadzą dróżki różańcowe z licznymi okazałymi kaplicami. Tu nabierzecie sił fizycznych i duchowych, także tych potrzebnych do powrotu.
Stanisław Wójciak