Emeryci należący do Polskiego Związku Emerytów, Rencistów i Inwalidów Oddział w Ropczycach aktywnie spędzają wolny czas. Organizowane są dla nich wycieczki, spotkania, zabawy, ogniska. W miniony czwartek 27-go czerwca odbyła się kolejna wycieczka. Trasa wyjazdu była następująca: Łańcut - Markowa - Sietesz - Kańczuga. W wyjeździe wzięło udział ponad 50 osób. Po przyjeździe do Łańcuta udaliśmy się na Zamek. Pierwotna rezydencja w postaci wieży obronnej znajdująca się na terenie istniejącego dziś założenia, zbudowana została prawdopodobnie przez ród Pileckich i jest datowana na 2 połowę XVI wieku. Zamek około 1610 roku został rozbudowany przez Stadnickich i jego plan przybrał kształt podkowy. Najpoważniejsza rozbudowa według projektu autorstwa Macieja Trapoli nastąpiła w latach 1629-1641, gdy właścicielem obiektu był wojewoda Stanisław Lubomirski. Stąd często stosowana nazwa Zamek Lubomirskich w Łańcucie.
Zamek został wtedy otoczony potężnymi fortyfikacjami bastionowymi, które uchroniły go przed zdobyciem przez Szwedów w 1655 i Siedmiogrodzian w 1657 roku. W roku 1745 właścicielem zamku w Łańcucie został marszałek wielki koronny Stanisław Lubomirski. Po śmierci Stanisława Lubomirskiego pełne władanie nad zamkiem uzyskała jego żona Izabela Lubomirska z Czartoryskich (powszechnie nazywana księżną marszałkową), która po 1783 roku tereny fortyfikacji ziemnych zamieniła na ogrody. Po jej śmierci, w roku 1816, Łańcut przeszedł w ręce jej wnuków Alfreda i Artura Potockich. W roku 1830 Łańcut stał się ordynacją z Alfredem Potockim jako pierwszym ordynatem. Artur Potocki otrzymał Krzeszowice. Potoccy w czasie II wojny światowej nie byli prześladowani przez Niemców, a w zamku mieścił się sztab Wehrmachtu. Przed wkroczeniem Armii Czerwonej 1 sierpnia 1944 roku, Alfredowi Potockiemu udało się uciec na Zachód i bardzo wiele dóbr zamkowych – za pozwoleniem Niemców – wywieźć. W czasie działań wojennych II wojny światowej zamek nie ucierpiał. Zamek został przejęty przez władze Polski Ludowej i zamieniony w muzeum. Zamek pełni również funkcje reprezentacyjne i służebne wobec instytucji państwowych. W 1996 roku odbyło się tu spotkanie 9 prezydentów państw Europy Środkowej. Dość często odbywają się w nim również sympozja naukowe. Na tle innych magnackich rezydencji w Polsce zamek w Łańcucie wyróżnia się – mimo strat – bogactwem zbiorów i zachowanymi założeniami parkowo-pałacowymi, a więc ogrodami, budynkami mieszkalnymi i służebno-gospodarczymi.
Po zwiedzeniu Zamku udajemy się do Muzeum Ulmów w Markowej. Muzeum Polaków Ratujących Żydów podczas II wojny światowej im. Rodziny Ulmów w Markowej budowane od 2013 roku zostało otwarte 17 marca 2016 roku. Założeniem twórców było ukrycie w pół-przeszklonej formie fasady tajemnicy, którą odbiorca odkryje dopiero podczas zwiedzania. Struktura budynku wcina się w plac. Front muzeum to uniwersalny symbol domu, przypominający zwiedzającym dzieje przedwojennej Markowej. Odnosi się zarówno do czasów Shoah jak i wskazuje na niezmienną postać i trwanie, mimo przeciwności losu i historii. Sama ekspozycja zajmuje jedynie około 120 m2. Na ścianie przed muzeum umieszczone są tabliczki z nazwiskami Polaków, którzy ratowali Żydów, na placu znajdują się podświetlone tabliczki z imionami i nazwiskami tych, którzy ratując Żydów, stracili życie. Obok muzeum powstał Sad Pamięci będący nawiązaniem do ogólnopolskiego charakteru muzeum - umieszczono w nim podświetlane tablice z nazwami polskich miejscowości, w których ludność żydowska była ratowana przez polskich Sprawiedliwych wśród Narodów Świata.
Z Markowej udajemy się do Sieteszy, gdzie nawiedzamy przepiękny kościół Św. Antoniego Padewskiego. Parafia Sietesz została utworzona w XIV wieku. Pierwotny kościół, zapewne drewniany, został wybudowany najprawdopodobniej w miejscu kapliczki Św. Antoniego nieopodal dzisiejszego Ośrodka Zdrowia i powierzony opiece świętych Antoniego opata i Antoniego z Padwy. Wokół niego chowano zmarłych. Wszystko wskazuje na to, że spalili go Tatarzy. Wiadomości o usytuowaniu pierwotnej świątyni przetrwały i wciąż są obecne w ustnej tradycji mieszkańców. Drugi kościół, murowany, wzniesiono około 1605 roku z fundacji księżnej Anny Ostrogskiej z Jarosławia. Jego partonem był Św. Mikołaj. Obecny murowany kościół neogotycki został wybudowany w latach 1906-1910 według planów architekta Michała Kowalczuka na miejscu drugiej świątyni, która została rozebrana. Dzieła budowy kościoła podjął się ks. kanonik Leopold Mazurek, pochowany na tutejszym cmentarzu parafialnym. Kościół pod wezwaniem św. Antoniego z Padwy i Św. Mikołaja konsekrował 26 czerwca 1910 roku biskup Karol Fischer. Ołtarz główny neogotycki wykonała firma s. Majerskiego z Przemyśla. Na jego zwieńczeniu umieszczono figurę Św. Mikołaja, patrona poprzedniego kościoła. Dziełem tej samej pracowni jest tabernakulum wykonane z marmuru kararyjskiego ufundowane przez proboszcza ks. Leopolda Mazurka. Stopnie ołtarza wykonano z marmuru krzeszowickiego. Piękne balaski przed ołtarzem wykonane są przez Józefa Kuleszę z Krakowa, a ufundowane są wraz z przepiękną amboną, dumą świątyni, przez właścicielkę dóbr sieteskich Marię Janową Łastowiecką. Wspomniana ambona ma kształt łodzi, przy której święci Piotr i Andrzej lub Paweł trzymają sieci.
Na polach od strony Kańczugi wzniesiono w latach 60-tych XX wieku kapliczkę poświęconą Św. Antoniemu, dziś zwaną popularnie przy źródełku. Ufundowała ją Helena Achramowicz mieszkająca w Chicago. Tryskająca nieopodal woda ze źródełka od wielu lat uznawana jest za cudowną i wciąż przypomina o Bożej wszechmocy, która potrzebuje ludzkiej wiary i modlitwy. Wciąż do kancelarii parafialnej zgłaszają się wierni doświadczający cudu przemiany serca, odzyskanego zdrowia, odnalezienia drogi do Boga i wielu innych łask. W każdy pierwszy wtorek miesięcy letnich odbywa się tam uroczysta nowenna do św. Antoniego oraz Msza Święta z kazaniem. To miejsce szczególne na mapie parafii, gdzie można spotkać prawie w każdej chwili kogoś miejscowego czy pieszych lub zmotoryzowanych pielgrzymów z okolicznych parafii, a nawet dalszych miejscowości.
Całodniowy trud wędrowania i zwiedzania wieńczymy obiadem w Kańczudze.
Autor: M.K.
Fot. Mateusz Kura